Entrades

S'estan mostrant les entrades d'aquesta data: novembre, 2013

La Batalla que Todos Libramos

Suenan tambores de guerra dentro de mi cabeza. Una canción épica ordena que me levante y chille todo lo que llevo dentro; que despierte y que empiece la batalla. Los enemigos se encuentran a fuera, esperando que decida, de una vez, realizar mi camino. Ellos atacarán cuando avance y presente las armas; no actuarán vergonzosamente, ni se avanzarán. Eso los honra. He estado en letargia demasiado tiempo y me ha hecho más daño que bien. Tengo que espabilar y coger las riendas para poder conseguir eso que tan pacientemente he esperado. Ellos han respetado mi territorio y tienen que ser recompensados. No me puedo permitir perder más tiempo. Tengo que despertar. Tengo que abrir la puerta y empezar a cantar esa canción que ha comenzado todo este estallido. Es momento de luchar por aquello que todos necesitamos: ser felices. Porque la felicidad se gana, al menos para la gente como yo; hijos de la tierra que tenemos las raíces plantadas, aunque hayamos olvidado quienes somos. Por eso debemo

Reminiscencias de un pasado que prefiero dejar atrás

He querido y estado con mujeres pero nunca la olvidaré. A ella, mi musa, a quien tuve la desventura de amar y que el recuerdo de sus curvas me sigue torturando. A ella, que con su melena de león me incitaba al salvajismo en su estado mas puro y era capaz de controlarme como un cachorrito con tan solo pronunciar mi nombre; hasta con una simple mirada bastaba para ponerme los pelos de punta y hacerme sentir un niño indefenso. Esa mujer que ya no está y que las otras no pueden suplantar; esa mujer que, a pesar de que se fue, Él me sigue torturando provocando las circunstancias que despiertan esas viejas emociones, ya sea mientras paseo por la calle; cuando miro a otras; en ese momento que el cerebro le da por jugar; en mis sueños. Pero yo ya no quiero nada, solo dejar que todo fluya y ese tapón se desvanezca y deje que todo salga, que se escape de mi cuerpo y que esas emociones que no necesito desaparezcan. No las quiero y reniego de ellas. Porque ella se fue; ella no estará.

El ser que vivió dentro de mi

Recuerdo que era pequeño y buscaba algo. No era a mi madre, que no estaba en casa, ni tampoco el consuelo de mi hermano, cerrado en su mundo y en el que no me era permitido entrar. Tampoco podía ser a mi abuelo, que aparecía a la hora de comer y solo podía soltar algún u otro comentario cuando la cabeza le permitía razonar. ¡No! ¡Yo buscaba mi propio mundo! Esa fortaleza olvidada; aquel paraíso escondido en mi consciencia infantil que buscaba desesperadamente un lugar donde perderse y que me protegía de la realidad que me rodeaba. Lo reconozco, no me gustaba ese sitio. Lo negaba y me aferraba a mi imaginación para construir algo más agradable y confortable que me permitiera lograr cualquier merito mientras me protegía de cualquier amenaza. Fue entonces cuando surgiste tú, pequeña criatura, aunque no resultaste aquello que un niño hubiera deseado. Aparecías en mis sueños, buscándome para llevarme al mundo de fantasía onírico que mi búsqueda frustrada había dejado atrás. Me hacías promes

Qui Sóc? - Reflexions filosòfiques.

Em repeteixo aquesta pregunta cada cop que veig la meva ombra tremolar. Tots tenim una identitat que se'ns dona quan naixem i una altra que ens anem construint mentre creixem i les circumstàncies que ens ocorren succeeixen, causant fluctuacions en el nostre ésser que canvia i es defineix a partir d'alguna o altra influència externa, ja sigui com a reclam, o com una ancla on vagi dirigida la nostra consciència. Però qui som realment? I si existís una tercera identitat, amagada en plans més eteris de la nostra consciència que lluita per manifestar-se i esdevenir senyora de la nostra voluntat i de les accions que la segueixen? Sempre que em faig aquestes preguntes noto com quelcom de dins meu es remou i crema, provocant-me un desig d'escapar i meditar a algun lloc abandonat de la mà dels éssers humans, buscant aquesta essència perduda, no en aquesta vida, tampoc en l’anterior...qui sap quan vam perdre l’essència en pro de la convivència amb els altres.

El masturbador

Un cop desvestit i acomodat dins la banyera, vaig encendre la ràdio i vaig començar a netejar-me el cos per treure’m la pudor d’alcohol i de vòmit. Mentre realitzava l’acció, sonava la cançó Let’s Get It On de Marvin Gaye que, junt amb el record de la nit passada, em va provocar una necessitat de fregar més, doncs em sentia brut per dins. Mentre em purgava, la sinuosa silueta d’aquella noia em fou present fins que, al finalitzar, de dins meu sorgí una erupció de tipus volcànic on la lava – calenta, líquida, però consistent- va dibuixar una paràbola, un arc iris lactant que, en aterrar sobre l’objectiu, començà a descendir canonades avall; Ja estava net. Fragment de l'Obra Incomplerta "El Detectiu Costa", by OscarAugust

Quan la corrent del riu se t'emporta.

No ho nego, estava esgarrifat.  M'ofegava en aquell riu negre i corromput que manifestava les meves pors i em torturava amb imatges del passat que sempre he negat. Em perdia en les tenebres mentre cridava a veu desesperada un auxili que no arribava i desitjava aquella persona que no em venia a buscar. Quan vaig tocar fons i vaig enfonsar-me en el fang ja no sabia ni com em deia: havia perdut tota consciència de mi. Les imatges encara continuaven torturant-me però jo ja no hi era i restava perdut, deixant-me emportar per un riu que no sabia on es dirigia. Enmig de la foscor vaig poder albirar una llum, la procedència de la qual desconeixia. Aquella llum teixia fils daurats al meu voltant i  em donava aquella escalfor perduda que sempre he enyorat. Una calidesa que m'ajudà a recuperar la meva identitat i a incorporar-me. Però continuava sense saber on anar. De sobte, enmig del fang va aparèixer una flor. Una petita manifestació que m'indicava que era el moment de sor